Ząb zbudowany jest z trzech głównych struktur twardych (szkliwo, zębina, cement) okrywających tkankę miazgową ( potocznie zwaną nerwem). Osadzony jest w kości  [9], z którą łączy się włóknami tkanki zwanej ozębną [7].

Miazga zęba [w obrębie komory – 5 i kanału – 6] zbudowana jest z naczyń krwionośnych, limfatycznych i włókien nerwowych[8]. Odbiera ona bodźce pochodzące z jamy ustnej i przekazuje do ośrodków czucia. Otoczona jest zębiną [4], najbardziej wewnętrznie położoną tkanką twardą. Pełni ona rolę ochraniającą miazgę i przewodzącą bodźce poprzez system mikrokanalików  umieszczonych w jej strukturze. Stąd w przypadku uszkodzenia szkliwa lub odsłonięcia korzenia możemy odczuwać nadwrażliwość. Zębinę w koronowej[1] części pokrywa szkliwo, a w korzeniowej[2] cement.

Najbardziej zewnętrzą powłokę stanowi szkliwo[3]. Jest to najtwardsza tkanka organizmu – plasując się na 6 miejscu w skali Mohsa  (10 – diament, jedna z trzech obok lonsdaleitu i WBT najtwardszych substancji nautralnie występujących na ziemi) (Skala twardości Mohsa) .

Funkcja (czyli jak i co gryzie) determinuje kształt zęba. W pełnym uzębieniu dorosłym wyróżniamy 32 zęby:  8 siekaczy, 4 kły, 8 przedtrzonowców i 12 trzonowców ( wliczając ósemki – zęby mądrości). Uzębienie dziecięce liczy 20 zębów i różni się brakiem przedtrzonowców i zębów mądrości.

Siekacze mają kształt lekko wypukły dłutowaty lub łopatowaty i służą do odgryzania. Stożkowate kły mają za zadanie przytrzymywanie i rozrywanie kęsa pokarmowego. Zęby przedtrzonowe i  trzonowe o kształtach prostokątno-owalnych z płaskimi powierzchniami żującymi  służą do miażdżenia i mielenia kęsa przygotowując go do połknięcia.